Ufukta Yüzen Bir Kuğu Gördüm

kaç yaşındaydım hatırlamıyorum.

onu ilk gördüğümde ormandaydım.

koyu yeşilin ortasında bembeyazdım.

yağmur yağmıştı hatırlıyorum.

o zaman yağmuru hiç sevmezdim.

ona ait olduğunu bilemezdim.

ilk gördüğümde melek sanmıştım,

beyaz kanatlarına kanmıştım.

simsiyah saçları ve bembeyaz teni,

gördüğüm en güzel harmoni.

suyla bir bütün olmuş süzülüyordu.

sanki ufuk denizinde yüzüyordu.

insan olmadığına inanmıştım,

parlayışından anlamıştım.

adım attım ona doğru,

ama kıyamadım dokunmaya.

soramadım tek bir soru,

çalışmadım gözlerine bakmaya.

yavaşça araladı gözlerini,

yutmuştu sanki sözlerini.

hissetim ona olan özlemimi.

yarıda bıraktım gözlemimi.

topladı yavaşça közlerimi.

sımsıkı tuttu ellerimi.

hayır,çok küçük değildim o zamanlar,

hatırlıyorum her bir zerresini.

her şeyiyle kusursuzdu.

ama aşk için susuzdu.

kendimi sundum ona.

bana doysun diye kana kana.

kalbimi bembeyaz sana sana.

unutmuştur bugünlerde beni,

yüzüyordur ufuk çizgisinde.

şimdiyse ıslanıyorum ormanda,

geriye bıraktığı tek şey olan yağmurla.