Ufukta yoktu ay Şiiri - Halil Kıvrık

Büyümüştün
yalnızlığın haddine dayandı
boyun posun.

Yokluğunda,
elin hamur yoğrulmaz teknesinde
karnın aç açık tahammülsüzlüğü
çöker kan şerbeti çeker gider kamere.

Senliğinde hata yapılmışsa
sustuğun ve geride bıraktığın benlik
hesap soracak birkaç gün
düşüp gidecek kendi halinde.

Baksana ufuktaki çizgiye
sen ordamısın?
şimdi çarpılıyor söz dinlemez
laftan anlamaz.
duyguların şu an ufka erişilmez
Orada benliğin şeridi
kıyılarından sızmaz.
Çift kanatlı ölü anka kuşu.
Dokunulmaz
orada sonsuz
senden habersiz
petek gözlerine doluyor gözyaşın.
Yakamozlardan akıyor.
Ay halleri.

dili olsa da konuşsa cemaller
adını koyamadığım sükut.
Yüz sürülmemiş düşler faili sessiz.
oysa ki;
sen ve O çalmıştınız olimpostan ateşi.
Aslı'nı sorarsan Kerem eylerim.

Yeri yurdu varmıdır göçebelerin bilinir mi?
sarılıp sarmadan
konaklanmadan zehir zakkum
açlığında çatlatacak akıtacak
gerisin geri.

Hal mi bırakacak
halden anlamayana
haramdan arınsa bile helale eremeyen er/miş.
muradının sabahın da diken batacak
gülün tomurcuğuna kıpkırmızı.