Ufukların Ufukları Şiiri - Serhat Sincar

Tayini çıkmış gönülden uzak yerlere
Arşı delecek dikenli gözlerle
Yola çıktı söz verdiği ufuklara
bohçada bir elma birde sapı
Ağırdı meğer açlığın yükü
Yol uzun uzun seyrederdi
Yansırdı kahve gözlerinden
Varırdı köy meydanına
Sorardı kahvedekilere
Ufuklarıma az kaldı mı
Cevap beklerdi ama ufuklardı
Kime sorsan da ufuktu cevap
Tayinin çıksa da ufuklara
Varmak için ufukları aşmaktı çaban
Mahkumu olduğun dünyanın
Ufukları gene ufuklardı