Ufuk Yedi Renk
Ufuk yedi rengin selintisi!
Durmadan zaman öldüren
Bir odada yorgun...
Kurumuş bir gül kadar solgun.
Kader ahına, kendi ağlayışona
Devamlı böyle yanlız başına
Geri dönmeyen çocukluğum
Zavallığım, çabık serpilmişliğim.
Dağlar kadar büyük hayal gücüm
Ağlamışlığım, kayp olmuşluğum, umudum
Tollar boyunca sürüp giden,
Yıllarca süslediğim hayal...
Caddeler boyu tek başıma
Ellerim cebimde sağa, sola bakarken,
Yıkılmış onurumla bulduğum,
Gözlerimde umut ışıklarıyla yaş.
Başara bildiğim ürünüm düşüm
Ben esintilerle yollara düşen
Yei renkten yeşil değil siyahım
Ölü şehirlerin kumsalında unuttuğum.
Kayıt Tarihi : 27.3.2007 12:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!