Ufuk-u Âla Şiiri - Cafer Bayar

Yönler sen, gözler sende ve niyazlar sana
Ey habib-i Kibriyâ!
Vefa sende, aman sende
Sensin vefa, sensin aman
Ey değer arşının Emin’i Mustafa!

Ey ki, var oluş gazeli cevherinle yazıldı!
Ey Sina sinesinin ölümsüz gülü!
Sen ki, nurundan bir gamze varlık

Ey sevgili!
Vahiy kapısı ardında cefadan inleyen
Ve eli böğründe lale
Beşerin atan kalbidir;
Özlemine ağıt yakan
Ümm-ü rahmettir

Ey sevgili!
Özlemişse ayaklarını Kâbe
Okşayışını rükün ve namazını makam
Susamışsa cemaline Zemzem
Secde etmişse gönüller kâbesi
Gözünün kıblesine
Kûfe’de hicranı haykırır
Ve “Andolsun kurtuldum! ” olur, vuslatın

Ey sevgili!
Vahiy göğsünde açan reyhan gülün
Eller üstünde oklanan reyhan gülün
Sakine tabutudur;
Meleklerce taşınan,
Erdemler mücizesi
İlahî teyid kanıtı
Ve risaletinin mirası

Ey yaralı sevgili!
Sunduğun esenlik;
Ufuk-u âladır,
Ayet’ül kübradır,
Sidret’ül müntehadır.
Kanın secdegâhı,
Takdiri ihya rızası
Yani Kerbela

Ey sevgili!
Güneş mi doğar, sensiz gelen güne?
Barışık mı olur, özüyle insan?

Fitne konağında düşünce tutsak
Ufuk katran karası
Kavram yangın, beşer şaşkın
Yani medeniyet, Nur dağına odaklı
Eller-ayaklar zincirde
Gözlerde at gözlüğü
Uslar kelepçeli
Ve kalplerde pranga
Yani canlar, tehlil gülüne adaklı.

Teori komplo,
Nutuk buhran,
Gülücük bezekli ümitler kaos.

Heyhat, heyhat!
Ey alemlere rahmet!
Oku, ey Muhammed!
Kurak canlarımıza, esenlik baharını
Diriliş bekleyen varlığımıza, iman cevherini
Ve ateş uçurumu gönüllerimize, kardeşliği
Oku ki beşerli sınırlar, sınıflar kalksın
Cevherini bulsun insan
Çaldırdığı özgürlüğünü sarsın
Yoldurduğu yitik gözyaşlarını kuşansın
Kullukla yücelsin
Ve izzetle arşa değsin, hakî insanın başı