Ufuk Közleme Şiirleri - Şair Ufuk Közleme

Aşk/ı kül oldu deyip hafife alma.
Her külün içinde kor ateş vardır.
Her yara zamanla kapanır amma
Kapanan yarada yar izi vardır...

Taş olsan da şekil verir birisi

Görmediğim bir adamın kızıyım ben
henüz baba diyemediğim,
koşarak boynuna sarılamadığım,
resmini öpüp ağladığım, rüyama giren,
rüyalarımı bölen bir adamın kızı...

Git Aynamda asılı kalmış suretini de al yanına Bil ki Sersefil gülüşlerim uğurlayacak seni Nefesim ayaz kadar soğuk gelecek sana üşüyeceksin... Titrek adımlarla mesafe katarken aramıza, Kapattığın kapılar üzerine düşecek, yokluğumla ezileceksin Git İs karası düşlerinin, mavi rengiyim ben Ben senin gerçekleşmesi mümkün tek hayalin, demir atacağın tek limanın... Bil ki yüzüme kapattığın her kapıda, keşkelerin olacağım. Git Unutmasam da alışacağım yokluğuna Sıkça haykıracağım terk edişini, yüzüme Nefret edemesem de, nefret ettiğini düşüneceğim Yalan söyleyeceğim, önce kendime ve sonra en çok kanan ben olduğum gerçeğe.. Git İçimde dermanı olmayan bir dert bıraktın Armağanın olan, hastalıklar çekeceğim ömrümce Ben tabiplerin acizliği, sen kurtuluşu olmayan illet olacaksın Hasta yatağımda kopardığım çığlık halkaları dolanacak boğazına Ruhum çıkmaya yakın senin ecelinde ben olacağım Git Adım adım çiğne sevdamı, geride bir iz bırak Nihayet bulsun bende ki sen bitsin bu mukassî* hayat Tebessüme muhtaç ol yan sende benim gibi Tek bedduam senin olsun, kucakla yârin gibi Git Şimdi! Sen gidince, Kaknus kuşu gibi küllerimden doğarım. Bir peygamber mucizesi olmazsa eğer Körpecik bir bedende can bulurum belki öldüğüm gün İmkânsızı zorlarım ne dersin? Sıkıntı verici

Doğumum, hayatım, ölümüm sensin
Kederim, efkârım, sevincim sensin
Yaşlanan mutlaka ölüyor amma
Benim Azrailim, ecelim sensin.

Evvelim ahirim her şeyim sensin

Sevgili! Sen ben olmadıktan sonra neyleyim baharları Mevsim hep bahar olsa, sensiz kış yaşarım ben Ben üzerimde biriken yokluğunun katırı Sensizliğin gölgesinde huzursuz yaşarım ben. Bekleme varlığımı sen yok isen yanımda Bir hüznün çıkmazında buhranlı yaşarım ben Olmadığın yer inan bana zehir tadında İllaki iç diyorsan zehri, katıksız içerim ben.

Can Cancağızım… Sevdiğim Gönül bağım İçimde büyüttüğüm fidana duran Ve şimdilerde meyvesi azap olan yârim. Sen sanır mısın ki unuttum seni? Her hali gözümde an be an canlanan, andıkça içimde bir yerleri kanatan. Ve her gün tekrardan kanayan yârim. Yâr yarası… Gönül ağrısı sevdiğim. Yaram sensin, derman sensin, can sensin. İçinde sen olan ızdıraba eyvallahım var Lakin insaf sevdiğim En çok acıtan, en fazla kanayan, en fazla kanatan… Neden hep sen, Ve neden bu aşkta en çok acıyan ben, acıtan sen?