Ufuk Çizgisi Şiiri - Nilay Öcal

Nereden çıktın karşıma?
Sabah ayazı düşüncelerim beni lime lime ederken
Sıcacık bir yudum çay olup sızdın içime
Yağmur yağarken uyanıveren gökkuşağı misali
Bu kadar rengi nasıl sığdırdın yüzüne?
Gözlerini nereye sakladın?
Bakışların sanki hala üzerimde...

Sen kimsin, nesin?
Hangi mevsimsin?
Bir yanım üşüyor, diğer yanım ateşlerde yanıyor
Ansızın pencereme konan umudun müjdecisi mi,
Yoksa aldığım en kara, en gözü yaşlı haber misin?
Boşa geçmiş koskoca otuz yıl mı,
Yoksa şimdiden yitip gitmiş,
Yaşanmadan sulara gömülmüş en koca sevda mısın?

Nasıl buldun beni?
Kimlere sordun?
Hadi buldun,
Peki, nasıl çıkarttın beni o dipsiz kuyudan?
Güneş'i niye gösterdin bana?
Dönülür mü şimdi o karanlığa?
Nasıl bıkmadan, usanmadan çözdün her bir düğümü?
Acımadı mı tırnakların?
Bitmedi mi hiç sabrın?
Yoksa sen şu dilimdeki şarkı mısın?

Ufka daldı yine, yanan gözlerim
Çırılçıplak uzanmış karşımda gece, güne teslim olur gibi
Bir sayfa kapanır bir sayfa açılır gibi
Tomurcuk güle durur gibi
Apayrı ama aynı sanki
Bir yanı sen bir yanı ben gibi
Ama hepsi bir tek çizgi
Bir yanı karanlık bir yanı aydınlık
Bütün soruların cevabı o çizgi
Bütün kaybolmuşlar kadar sisli
Bütün başlangıçlar kadar soluğu yeni
Bir o kadar uzak ama bir o kadar dilimin ucunda sanki

Ufka ulaşılmaz ben de bilirim
Ama, belki... dedirtir insana
Belki bir gün dokunacakmış gibi uzatırsın ellerini
Kim bilir belki...

(Pulsuz Mektup/Etki Yayınevi/2007)