Ufuk Şiiri - İbrahim Çelikli

bu köyde başladı hayatımız,
bu şartlarda çizildi ufkumuz.
ardıç sırığı sokak kapımız
taş duvarlı çalı çelenli avlumuz,

taş merdivenli toprak damlı
çatısız, hanayı kapısız, guz
tek odalı penceresi tek camlı
evlerde geçti çocukluğumuz..

ocak başında ısınırdık kışları
kar yağmışsa kürürdük,
bu toprak damlı evde
yağmur yağmadan daha, dam akardı
babam, dama çıkardı bir ağaç merdivenle
yuğguyla ileri-geri yuğardı
sabah,
öğle,
ikindi,
akşam,
gece...
yağmur yağdığı mütdetçe

yuğar gelirdi yorgun
kürümüşse;
“-ayaklarım buydu yau” diyerek
hohladığı pembeleşmiş ellerini
“-iliklerime işlemiş,
ele ezzatını ………” küfrederek
kaynayan ıbrıktan kapaklı leğende yıkardı
en sonunda sıvazlar yüzünü
yanağı buğulanırdı
maşayla sobadan alınan kiremite
“cosss! diye” su dökerek
eski bir bezle sarmalayıp ayaklar ısıtılırdı

emekleyerek sobanın yanına gelen bebek
keskin bir “-cıss! ” sesiyle uzaklaştırılırdı
oysa biz cıbıl olup “hamamlık”tan çıktığımızda
tüylerimiz diken-diken
dişlerimiz takırdardı
sırtımızı ısıtalım isterken
dirseğimiz “cız” diye yandığından
iyi bilirdik sobanın yaktığını
bu yanık ha deyince iyi olmazdı

yuğgu sesi gök gürültüsünü andırırdı
birde saman torbası
kurumlu bacadan sarkıtılırdı
çocuklar yaramazlık yapmasın
tek dursunlar diye
“-farkııt, torbanı sarkıt”
……
“-bu o(ğ) lan durmayo-mızılayo”
diye şikayetler sıralanırdı
“-alayan çocuğu alağet”
ağlamayı yasaklarlardı
farkıtla çocukları korkuturlardı

mezarlık hatta;
ölen filancanın korkusu ve
“-Allah taş eder”in yerine
olmadık yalanlarla
“yalandan kim ölmüş” diye herhalde
olmadık korkular salarlardı
küçücük yüreklerimize

gece ayazında üşüyüp, donan karda
yaklaşan ayak sesleri
babam kahveden dönüyor olmalı
çünkü bizim Akköpek havlamadı
Koca Akköpek!
Üsüğün Mevlüt’den hiç hoşlanmazdı
taa evine kadar uğurlardı
“-eniğiken daşlamış” mı ne?

“-köpeeek seni daşların,
amma sabıyın hatırı var” dememiş
şindi kim oş deyviceğse deyvisinmiş