Üflüyorum Yalnızlığın Üzerine

bir gerilla alıp götürüyor gözlerimi
benim olmadığım yerlere
hiç bilmediğim bir adamın
koynunda uyanıyorum tutsaklığa!

üflüyorum yalnızlığın üzerine,
aşktan ateşler yakıyorum
ve
barut oluyor gözleri...

gün geceyle eşleşiyor
ben parmak uçlarıyla...
…
insan bazen hiç tanımadığı birine bile
şarkılar söyleyebilir derdi annem!
(...)
ama ben şarkı söyleyemem ki
olsun, bir şeyler yazabilirim
ve anlatabilirim o hiç yoktan geliştirilmiş
adı olmayan ….!
dilim dönmüyor söylemeye
yoksa, kesik değil ağzım ….
hatta kanayan hiçbir yaram da yok benim…

gece yine tüm oyunu bozup
yolunu tutuyor sabahın....

kulağıma fısıldıyor
aşk diyor
heyecan diyor
sonsuz gibi bir şeyler diyor
bu kez korkmuyorum...

üflüyorum yalnızlığın üzerine
külleri uçuşuyor rüzgarda saçlarım gibi
doğa ana her şeyi düşünmüş olmalı,
Çünkü, gökkuşağı da üç renk burada
gözleri,
saçları,
teni... // Burçak DURAK