Üfledim.... Şiiri - Mehmet Çoban

“İnsanların eksiklerini görmeye çalışan, kendi eksikliklerini göremez”

Eksikliklerim benimle yaşayıp giderken, ben insanlarla uğraşıyorum
İnsanların eksikliklerini sürekli dilime doluyorum

Sanki eksikliklerimi, yanlışlarımı başkasında gördükçe kıskanıyorum
Adeta baskın çıkmak için sürekli eleştiriyorum
Eksiklikler, hatalar, sadece benim olsun istiyorum

“Eleştirdiğim her eksiklik, hata, aslında kendi hatalarımdı”
“Başkalarını eleştirirken, bilinçaltımda kendimi haklı çıkarışımdı”

Hani, ayranım ekşi değildi
Eksikliğim, hatalarım beni ben yapan benliğimdi

Kendime tanımak cesaretini aradım yıllardır
Cesaret bulduğumda aynada gördüğüm perişanlığımdır

Anladım ki önceleri “aynalarım hep yalan söylemiş”
Anladım ki “aynam karşımdaki değil, içimdekiymiş”

İçimdeki aynayı astım karşıma
Sustum, kustum, döndüm şaşkına

Putlar gördüm özgürlüğümün etrafında
Aklım köleydi tanrılaşan insanlara
Putlarım atalarımdan bana hatıra

“Dayatan, dayatılan”
“Tartışan, tartıştırmayan”
“Konuşan, konuşturmayan”

“Değiştirmiş her şeyi, değiştirilmezleriyle”
“Bağlamış her şeyi, çağdaş zincirleriyle”

Yıkıp geçmek mümkün değildi köleliği
Ödemem gerekiyordu tarihsel diyeti
Borç ne zaman bitecek belli değildi
Kural diyet adına insan önünde eğildi

Tap, taptır
Yap, yaptır
Kap, kaptır
Sap, saptır

“Çağ, çağdaştır”
“Bilimsel Tanrı, gerçek Tanrı’dır”

Utancından kırılırken aynalarım
Aklımı insana köle kılanlara hayrandım

Eksiklerim ben değildim
Hatam insana köleydim
Bitmeyecekti diyetim

Kurtarılan benimdim
Köle kılınan benimdim
Hâlbuki ben orada değildim

Aklımı aldım avucuma
Seslendim ona
Ne zamana kadar tapacaksın insana?

Bak öldü insan tanrın
Bense hala yaşayanım

Aklımı yaktım Anka kuşu misali
Özgürlüğe üfledim küllerini

30.12.2012 - İzmir