Ufkun Kapıları Şiiri - Bedri Tahir Adaklı

Küçücük kıvılcımlar,
Büyük alevlerin kaynağı olurmuş,
Dağlar kadar büyük alevlerin..

Burnunu indir kaf dağından,
Kol–kanat kırılır çünki,
Gövdeler kütük yığınlarıdır artık himayesinde,
Zaman ve hayat mum ışığı gibi,
Ölüm nağmeleri, dağlar ardından geliyor,
Çın-çın ediyor bütün sesler,
Tüm çihetler kulaklara giriyor, sağır edercesine,
Korku dağları bekliyor baksana..
Artık güvendiğin yerler, kar altında kaldı.
Koskoca âlemde yalnız sen varsın,
Tek başına..

Sadece iskeletler dirilmiş,
Yalnızlık ürpertileri dolaşıyor yanlarında,
Kuru kafalar taçlı olsa ne olur?
Çünkü sen acizsin ve yapayalnız,
Tek başına..

Tek başına;
Bir güç var gözleri kamaştıran,
Sonsuzluk o kudret kucağında..

Dimağındaki ufka bak, yok olmamak için,
Bir sen ve bir ufuk,
Aslında çaresizlik; çareleri göstermekte..

Hayalindeki; iç içe kapılardan geç,
Hiçlik karanlıklarındaki açık kalan kapılardan,
Yokluğu bilmek bir varlık olmalı,
Çünkü bilmek mâlûmun malıdır,
Tek başına sen, sendeki dimağ ve ondaki ufuk,
İç içe kapılar..
Sağır eden ufkun, ürperten kucağında..

03.08.2011
İstanbul