Ufkumun Yalnızlığı Şiiri - Sinan Bayram

Kaybolmaktayım ararken benliğimi
Ufuktaki varlığıma hiç benzemiyor
Ah yoksa bu yokluğumun kendisimi
Ufkumun yalnızlığı varlığımı eziyor

Yaşarken ölürüm ölüm hayatın ibadetidir
Hangi umut bir sevdaya gülümser şimdi
Çektiğim acı mutluluğumun dilencisidir
Mutluluktur her zaman gönül zengini

Yalnızlığım tek tabanca kendine yeten
İlham perisi nazar vurmaz gonca güle
Hüzünler bulur beni sol yanımda biten
Döksem dökülür kağıda döner şiire

Aradığım belki de bir aynadır
Kendi kendimi bulabilmem için
Genellikle bulduğum yansımadır
Özüm sözüne sadık tutmaz kin

Ufkumun yalnızlığı kıssadan hisse
Akan gözyaşlarımı gözlerimden dinleyin
Hüznüm derya olur sığmaz ömüre
İnciler biriktirdim ben sizler incinmeyin

Yusufun inancı değil miydi kuyuyu aydınlatan
Benim yokluğum kuyu misali bir ışığa hasret
Varlığa hasret yaralar eskittim içerde kanayan
Umudum yaralarıma şifa olur ummadan medet

Zamanı ufkumun yalnızlığına bağladım
Nihai yolda her insanı aydınlatan inancıdır
Sabırdır bize ebedi gerekli olan anladım
Gönül kadehine dolan sabır içilesi şaraptır

Ufkumun yalnızlığı bana müjde verir
Kendimi duyabilir görebilir okuyabilirim
Yalnızlık varlığın yokluğa bir emridir
Öyle ki ben varlığı yokluktan öğrendim

Deryadır damlayı kendiyle sır tutan
Çöllerin susamasıyla aşık olacağız
Bir gönülde var olur her umman
Gönüldeki leylamızı arayıp bulacaz

Varlığın bizlere sunduğu elbette ki aşktır
Ufkun yalnızlığı aşk ile güzelce giderebilir
Aşkın hakka uzanan yolu gönülde saklıdır
Ufkunu aşkla aydınlatan tekrar dirilebilir

Sinan Bayram