Ufka ıslık çalacak kadar teşekkür ederim

başındaki bandanadan süregelen ihtilaller
ve benzeri satırlarda sevginin süzülüşü gözlerimin önünde
yürüdüğün yollarda masallar gibi izler bırakırken
içimde eriyen grimsi bulutlar sıkıntıya mahal vermez.
yalnızsak yalnızdık kim cürret edebilirdi aşkın cinayetine
buğusundan koparıp sabah yapraklarını kim serebilirdi yerlere.
bir de ben ölüm gibi parmaklarına sığınırken
içimde közden bir savaş türküsüyle sızlanmam artık öfkelere.
neyse ki buğday tenlerden ve kiraz dudaklarından
ve savaş halinde alnımdaki teri silen elimin tersiyle
ittim dünyanın karanlık çağlarını.
tüm bu aydınlığa geçiş merakı içinde koştuğum
sırtındaki şala anlatıp içimi
dolu dizgin bir hisle güler yüzüne kandığımdan beri
buradayım işte buradayım ve şarkı şimdi başlıyor.
hep uyuyacağım zamanlarda karışıyor aklım kelimelerle
tam bir yolunu bulup yastığa bırakacakken kafamı
neredeyse kalbimden yığınla cümle boşalıyor geceye.
tekinsiz buluyorum maziyi, seninle yazılmış bir kader var
seninle yırtılacak pek çok gün,
seninle ve hızla kaybolacak tehlikeler.
biriktirdikçe sesleri ve sildikçe efkarı böyle kusursuz
gözlerim neyi unutacağını şaşırır.
ben,
ben dedim ya asıl şarkı şimdi başlıyor.
hep bir kararsızlık ve müdanasızlıkla yenildiğim günlerde
gözlerini açışınla zafer ilan edildi.
kıskıvrak bir öykü sarıldı bacaklarıma.
sarmaşık gibi tuttu bileklerimi bu dünyadan kaçmayayım diye.
aradım ve buldum hangi rüzgar savurmuştu bunca dalı
sitemsiz ve yaşsız buldum.
işte tekrar bir şarkıya benzetirken ömrümü,
sen,
sen bu şarkının yalnız sözü değil,
ufka ıslık çalacak kadar dirençli ve ümitli seslerisin.
teşekkür ederim,
bu iyi akşamlar demenin en güzel hali.