Ufaldım | Şiiri - Zafer Zengin Etnika

yakındı
en atılmaz
taşın gittiği yer kadar
uzun uzadıya sohbet yok
yanında dur
sağa sola bak
sanki umut varmış kadar
dağıt
sözcükler say
taşından öp
dön sırtını gel

| her mezar kendi ölümlüsünü saklar içinde
yalnız kalmasın diye bazen yakınını koyarlar üstüne |

dokunsan erir ayrılık
soğuk
elin yanar kopmaktan
bırakırsın
değişen yüzüyle
ağlayan gözüyle

anlatmadım sana
duvara vurduğum yumrukla
elimi kırdım
umudumu
yazdıklarımı çürüttüm
ağlayamadım

and içtim
külse ölüm
karışmayacaktım
nasılsa
su alır gittiği yere
suyuna karıştım
ufaldım

düşene ağladım
sen küçüktün görmedin
kopan ne varsa
ondan kazandım
sen yoktun
incinmemiştin

yakınından
soğuk yerinde öpüp
tanrıyı mırıldandım
ölümlüleri andım
seni anmadım
sen ufaktın
yoktun dizlerimde
düşlerimde

ikindi vakti
kızılsaçlar içinde
eğlendirirken delikanlı yanımı
haber aldım
inanmadım
gördüğümde ağladım
ne tanrıyı
ne de azraili
bir daha bağışlamadım

soğuk yanı
iz kaldı mı bilmem
elimi sürsem
elim yanar
kan akar
ağlarım

şimdi oradayım

03.10.2004

*ismi kadar ali olana