Ufaklık Şiiri - Namık Yakupoğlu

Ağlama!
Ben, seninle büyüdüm, ufaklık.
Hatırlasana!
Ayrılırken değil, ilk görüştüğümüz an,
Sarıldık!
En soğuklarda bile içimi ısıtan,
kalplerimizin birlikte attığı o an!
Demiştin işte böyle tamamlanır, insan!
Ağlama, Ufaklık!
Yarımdım, tamamladın!
Ağlama, artık!
Belki olmaz, vuslat,
olmaz, sarılmak!
Bedense zaten bir avuç toprak!
Ama Ruh, öyle mi ya...
Işığım oldun,
Seninle ruhum, ebedi aydınlık.
Dedim ya, Ufaklık!
Ağlama, ağlama artık!