Ufaklığım Şiiri - Osman Türkmen

Şimdi anlayamayacak kadar ufak,
Söz sahibi olamayacak kadar küçük,
Hakkını arayamayacak kadar çocuk,
Minicik yüreğinde senin,
Şu an gemiler yüzüyor biliyorum.

Habersizdin alınan kararlardan,
Sen yeni aldığım oyuncağınla oynuyor,
İşitmiyor, duymuyordun bazı sözleri,
Zaten sana söylenmiyordu ki!
Öyle yada böyle,
Preslenmiş bir yaşamın,
Sıkıştırılmış suçlusuydun!

Yanlış anlama oğlum!
Görünmeyen melekler kadar,
günahsızdın aslında!
Umudu geleceğe taşıma duygusu,
hiç olmamıştı sende!
Açmazların eşiğinde bekleyen,
küçücük bir çocuktun!
Rüzgarın estiği yönde emekleyen,
varlıktaki yokluk,
yokluktaki boşluktun!

Her gök gürültüsünde ağlıyor,
Kayan her yıldızla düşüyordum aşağı,
Katran karası geceler boğarken duygularımı,
Sensizlik bir yanımda,
Düşünmek bile,
Alıp aklımı başımdan,
Çıldırmanın en tepe noktasına,
götürüyordu inan!

Büyük görünmesine rağmen,
dünya küçük gelmişti.
Rotayı şaşırmıştı kaptan.
Affetmek kimseye mahsus değilse de,
Allah’tan başka,
Yine de bağışla beni.
Seni canından çok seven,
Bir baban olduğunu,
hiç unutma!

Ve seni...
En yüce aşklara inat,
Oğlum diye seven,
Bir baban olduğunu,
asla unutma!