Üçyüzbir '301' Şiiri - Mehmet Ali Çıdam

301

Babaydı,
oğuldu
emmiydi, dayıydı.
yardı, yarendi
Kocaydı...

Vurulup
ekmeğin beyazına,
bayram sabahlarında açan
şen gülüşlerin
ve minik ellerde koşan
kurşun kalemin hatırına,
doldurup tulumlarına
doğmamış güneşin aydınlığını
indiler karataşın kalbine
o sinsi, o soğuk
o en nemrut
en düşmanına karanlığın.

Akşam eve gelmediler,
ellerinde ne bir ekmek,
ne bir şeker,
ne bir çikolata
bin yıl oldu dönmediler.

Bin yıl oldu,
ne ölüler, ne kayıp.

Onlar gitti gideli,
eve ekmek götürmek,
su vermek çiçeklere,
öpmek çocukları uykusunda,
beline sarılmak yarin
sanki ayıp...

13.05.2015