Uçuşan Ömürler Şiiri - Zafer Aydaş

UÇUŞAN ÖMÜRLER

Kararan gece üvey anne şefkatinde,
Sarıyordu onları.
Şimdi bir köşe bulmalıydılar,
Tüm yetimlikleriyle sığınacak.
En büyük düşmanları, böyle zamanlarda,
Halden anlamaz, sert iklim tipiydi.
Çıplak doğmuş, çıplak öleceklerdi kuşkusuz,
Ama neydi onları zayeden hesapsız kitapsız.

Uçuşuyordu ömürleri tiner nefesleriyle,
Gömülüyorlardı, çalınmış gökyüzüne tüm hevesleriyle

Ben de elde şişe bir aşkı yargılarken kendimce.
Onlara muhafız olmuş
Bir köşe başında tanıdım baygın hayatlarını.

Bu Ahmet: Bingöllü Ahmet.
Neden sığdırmadılar seni köyüne Ahmet?

Abi, üç annem vardı
Beni doğuranı da yaradan aldı.
Tanımadım sonra kural kanun,
Delikanlıyım hem abi,
Yaşım da on altı.

Tahir, “Kara Tahir” diyor sana arkadaşların.
Sen de kalleş hayatın
Uçuşkan delikanlısı mısın Tahir?

Öyle deme abi …
Issız gecelerin ısıran korkuları vardır, sen bilmezsin,
Sen bilmezsin bizde açlık,
Camdan saraylarda çöpe atılan lokmalar vardır.
Her nefesimde abi
Tekrar tanırım ölümü.
O ölüm, bir türlü gelip almaz ömrümü.

Sen Hüseyin,
Senin de mi annen
Bir gece sevgi battaniyesini aldı üzerinden?

Gelme üzerime abi…
Yavaş yavaş dumanım gayrı.
Uçurumlar vardır senin düşmediğin,
Düşlerim vardır abi poşetlerde aradığım.

Hayat bir ırmaktı,
Babamın evden kaçtığı gün.
Ben bir çakıl taşı güçsüzlüğünde,
Annemin öldüğü gün.
Senin yatağın sıcaktır kalma bu soğuğa.
Bize bakma, bir daha da arama;
Çünkü diğer geceyi,
Islah evinde geçirmeyi düşünüyoruz da …

Zafer AYDAŞ