Uçurumun Kenarındaysam....

Ne yağmurlar engel olurdu bana o an
ne de gözlerimi kırpmama engel olan gözyaşlarım..
atlamazdım ki atlamam
çünkü bu canla emanet geldim bunun farkındayım...
susup o an etrafı süzerdim cümlesi olmasdı gözlerimde
zaten süzdüğümü sandığım bu şehirde
düşündüklerim kaybettiklerim kazanacaklarım olurdu
nefes almaya çalışırken
inatla sigaramı solurdum
üşüyen ellerim titreyen bedenime inat aldırmazdım soğuğa
hele birde kayalarda patlayan bir deniz varsa dibimde değmesin kimse bana
umutlanırdım o an..
hüzünlenirdim ardından...
bakıp bakıp iç çekmek yerine
ne yapsam derdim yada ne yapmalıydım...
susmak çare olmazdı o saatten sora
haykıra haykıra şarkı sölerdim
susardım denizle dertleşirdim...
o anlardı elbet..
anlamasa da sorun değil ya
ne de olsa beni anlamayanlar getirmişti oraya...
anlatamamak zor mu..
hemde çok zor
bu duyguyu anlatmakta mümkün olmayan tek olay
korku mu
sevmeyi unutup unutmadığını sorarken
kendine cevap verememek adama koyuyor...
kendi içini dinlemek de yetmez değil mi o an
sessizlikten sıkılırsın
kalabalıktan kaçarsın...
ne istediğini bilmezken en yakın dostun yanındadır..
o dost bile zararlıyken
bir insana güvenmek ne kadar doğru olurdu ki o an
sigaramda çektiğimi sandığım nefes sensindir
izlediğimi sandığım bakıpta göremediğim doğa karşımda
bir tek sen varsın oanda
bu duygu aşktır...
orada olmak yalnızlıktır..
ümitsizlik ve yepyeni umutlardır...

belki de herşeyden önemli olandır..
sevgidir emek ve mutluluktur..
sessizlik bazen herşeyin cevabıdır.........