Uçurumun Kenarındayım Şiiri - Egemen Bilgin

Kara kara bulutlar güneşin önüne geçmiş,
İri iri yağmur taneleri saçlarımın arasından yüzüme akıyor,

Uçurumun kenarındayım...

Gözyaşlarımı silen sert rüzgarın kabarttığı denizin kıyıya vuran dalgalarının çıkardığı sesler kulağımı temizliyor,

Ruhum gökyüzü gibi karanlıklar içerisinde,
Gözlerim kapalı, yüreğim suskun, içim param parça...

İlk defa burada kelimelerle konuşmuştuk seninle,
Öncesinde gözlerimizle ve kalbimizle yaptığımız konuşmaları saymıyorum.

Uçurumdan atlamaya ikna etmeye çalışmıştın beni,
Ben de seni birbirimizden vazgeçmeye.

Oysa ikisinin de birbirinden farkı yoktu.

Bak! Kaç yıl geçti!
Ne sen, ne de ben, o cesarete asla sahip olamadık.
Ne o uçurumdan atladık,
Ne de birbirimizden vazgeçtik!

Sonuç mu? Yine aynı uçurumun kenarındayım.

Ama bu defa farklı,
Bu defa kalbimi söküyorum ve hemen yanı başımdaki yalnız ağacın yapayalnız gölgesine gömüyorum.

Ne kadar acı vermiş olsa da
Seninle yaşanamayan hisler dahi güzeldi

Hoşçakal.