Uçurumlarda İncir Ağaçlarıdır Babalar:

(HIZLA KİRLENEN BU ADALETSİZ DÜNYADA KİRLENMEMEK İÇİN DİRENEN BABAM İÇİN...)

’Bir elimi o duvaklı güzelliğe uzattım
ve çocukluğumda bir elim...
açın sayfalarını anılarımın.
eski bir kazak gibi giydirin çocukluğumu...’

en çok rüyalarımda kavuşuyoruz baba,
ağrıların dinmiş oluyor ama uyanınca benim ağrılarım başlıyor,
ne acı yine seni kaybediyorum,
yeniden,yeniden her gün yeniden...

ben şimdi sensiz, bu zorba, bu kalleş hayata nasıl kafa tutarım! ..

sen ölmedin baba yaşamadın da-
çünkü, hayal ettiğin o deniz kıyısına gidemedin...
süşleri yaralı babam!
belki vermesen sıcaklığını üşümüş kimselere,
üşümeyecektin öyle çok...
vermesen sesinin yankısını,sesini yitirenlere,
kim bilir bağırmaktan yorulmayacaktın! ..

sen gittin cebin’de son para’nı
ve yüreğini paylaştığın o kimsesiz seni özler,
seni bekler ucu kırık bir karanfil...

yıllar öncesiydi kamyon şoförüydün sen,
İran’a gideceğin gün bana haşlık vermiştin
ve ben market’e koşar adım neler alacağımı hayal ederken,
para mı yitirmiştim! !
sana bundan hiç bahsetmemiştim
ama yitirmenin ne demek olduğunu o gün idrak etmiştim...

kendi katiline ilişmiş,azraile gülümsemiş babam,
bekle beni sürüklendiğin uçurumlarda gün gelir uçurumlarda düşer...

en büyük parçalarım seninle kaldı baba
ve hep büyümeye geç kalan çocukluğum seninle...

sen gittin ardında yıkımlar ve çatlaklar bırakarak...
oysa sana olan sevgim, sana olan bağlılığım gidişinde saklıymış babam...

(Birdal ERDOĞMUŞ/2003/ERZURUM)