Uçurumlar Ve Ben Şiiri - Vedat Telhan

Ne zaman seni düşünsem içimde bıraktığın boşlukta buluyorum kendimi, ve düşlerimin incelip koptuğu yerden sızıp gidiyor zaman, tutamıyorum o uçurumun yamacına tutunmuş ellerini, ben ne kadar yaklaşsam sen bir o kadar uzaklaşıyorsun ve gözden kayboluyor gözlerin, geriye zamanın aramıza ördüğü uçurumlar kalıyor, inceldiği yerden kopuyor uçurumlar, inceldiği yerden kopuyor insan,

Bir ben kalıyorum geride birde ölmeyi bile beceremeyen ağır yaralı cesedim uçurumun dibinde, kırık dökük cümlelerimi toplayıp bir şiir yazıyorum sana kan ter içinde, sen bilmiyorsun, aslında sen terk etmeyi bile beceremiyorsun, her sabah yeniden gidiyorsun benden, ve ben her sabah yeniden uğurluyorum seni içimden, sen gidiyorsun, ben üşüyorum, inceldiğim yerden kopuyorum her sabah, ve her sabah o uçurumun dibindeki cesedime geri dönüyorum,

Her akşam geri dönüyorsun aklıma, kırkı çıkmamış hayallerimize yaktığın ağıtlar yankılanıyor uçurumlarda, fırtına sonrası iki ceset gibi kalıyoruz yan yana, ama birbirimizden çok uzaklarda, ince yağmurlar yağıyor sonra, bir karanfil çiçek açıyor, bir kuş cıvıltısı çınlıyor kulaklarımda, bir umut var hala diyorum, yaşamak için bir umut, şiir yazmak için bir sebebim var hala,

Toplasam şimdi bütün kederlerimi, senli ve sensiz günlerimi, atsam inceldiği yerden kopan uçurumlardan, seni söküp çıkarsam sol yanımdan, birkaç yıl yarım kalsam, yaşamayı becerebilirdim belki biraz ağlasam, ama boş ver diyorum sonra, ne varsa inceldiği yerden kopsun işte, ne varsa inceldiği yerden kopuyor işte…