Uçurumdan Gerikalanlar

UÇURUMDAN GERİ KALANLAR

Yoruldum…
Bu yorgunluk ne uykuyla geçiyor
ne susarak.
İçimde biriken kelimeler
boğazımda düğüm,
nefesim yarım.

Herkes bir şey söyledi bana;
“Geçer” dediler,
“Alışırsın.”
Ama kimse
nasıl dayandığımı sormadı.

Bir adama inandım.
Adını sevgi sandım,
meğer yalnızlığımın yankısıymış.
Gözlerime bakmadan
yüreğime yerleşti.
Sonra arkasına bile bakmadan
çıkıp gitti.

Şimdi aynaya baktığımda
beni ben tanımıyorum.
Saçlarım dağınık,
kalbim daha dağınık.
Gülüşüm yarım kaldı,
hayallerim eksik.

Uçurumdayım.
Ayaklarım titriyor.
Rüzgâr saçlarıma değil,
düşüncelerime dolanıyor.
İki adım sonra
adım kalmayacak.

“Bitsin” diyorum.
Bir kez daha kırılmamak için
kendimi yok saymayı düşünüyorum.
Ama içimde bir yer
annemin sesini çağırıyor.
“Dayan” diyor,
“Geçecek.”

Allah’ım…
Ben bu kadar mı değersizdim?
Bir yalan uğruna
kendimden vazgeçecek kadar?

“Dur” dedi biri.
“Hayat böyle bırakılmaz.”

Kim için kırıyorsun kendini?
Sana dokunmadan
seni parçalayan biri için mi?

Aşk dediğin
insanı küçültmez.
Aşk,
omuzlarına yük değil,
sığınacak bir gölgedir.

Söyle…
Hiç seni düştüğünde kaldırdı mı?
Hiç “korkma” dedi mi
geceler uzadığında?

“Sevdiğini söyledi” dedim.
İnandım…
Çünkü inanmak istedim.

“Sevgi sözle olmaz” dedi.
“Sevgi kalmakla olur.”

Bir insan seni sevdiğinde
gitmeyi düşünmez.
Seni uçurumda bırakmaz.
Adını yarım,
kalbini eksik bırakmaz.

İçimde bir şey sustu o an.
Çünkü ilk kez biri
bana gerçeği söyledi.

Sevilmek sandığım şey
yalnız kalmamak korkusuydu.
Ben ona değil,
kendi boşluğuma tutunmuşum.

“Ben de sevdim” dedi.
“Adını anınca hâlâ canım yanar.”

Elini tutamadım,
saçlarını sevemedim.
Ama bilirdim…
Canıma kıysam
ona kıyamazdım.

Gerçek sevgi budur dedi.
İnsanı hayata bağlar,
hayattan koparmaz.

“Peki şimdi nerede?” dedim.

“Buradayım” dedi.
“Her gün.”

Burasına
“Aşıklar Düşü” derler.
Ama bilmezler…
Burası karşılıksız sevdaların
son durağıdır.

Her gün bir canı
hayata bağlıyorum.
Çünkü birini kurtarmak,
kendimi affetmenin tek yolu.

İlk kez biri
beni düşerken yakaladı.
Bir yabancıydı belki
ama yüreği tanıdıktı.

“Geç kaldım mı?” dedim.

“Hayır” dedi.
“Geç kalan sadece
yanlış insanlardır.”

Sen hâlâ buradasın.
Nefes alıyorsun.
Kalbin atıyor.
Bu yeter.

Uçurum hâlâ orada.
Ama ben artık orada değilim.

Bir adamın gidişiyle
ölmeyeceğim.
Çünkü öğrendim:
Sevgi,
insanı eksiltmez.

Bundan sonra
kalbimi
yalnızca gerçekten tutanlara açacağım.
Ve eğer bir gün
yeniden seversem…

Kendimden vazgeçmeden
seveceğim.