Uçurumdan Düşerken Şiiri - Mert Durmazer

Hayata küsmüş bir adam, bir başına,
Kanadı kopmuş bir martı, ölmeyi bekliyor,
Üç bacaklı bir yavru köpek, geceden kaçıyor,
Sonu görünmeyen bir denizi karşımıza alıp
Sonu olmayan bir göğün altına sığınıyoruz.
Biz, üç arkadaş, nefret doluyuz ama sesimiz kısık,
Birkaç sarımlık tütünümüz var, onu da yağmur alıyor,
Ama şarabımız bize yarını göstermeye yetecek,
Görüyoruz dolu, önce yüzümüz gülecek, sonra da unutacağız
Ruhumuzun şeytana satılmayacak kadar değersiz olduğunu.

“Kargaları sevmiyorum, çirkin şeyler.”
“Oysa güzeli herkes sever.”

Bir şey beklemeyin bizden, biz sizden bekledik de ne oldu,
Çok değil, zaten yakın bir zaman sonra alıp başımızı gideceğiz,
Asla tam olarak gelemediğimiz bu lanet yerden.
Burası, bu dünya, hastalıklı bir tanrının sanki defolu bir ürünü,
Yarattıkları da öyle, kendisi gibi hastalıklı ve de itaatsiz,
Bir de görmezden geldikleri, bizler, yani sizlerce ötekiler,
Mitlerce uzakta, eğer ki şanslıysak on dokuz haberlerinde,
Ama hayır, adalet istemiyoruz, istemek için bilinmek gerek,
Bilinmemeyi dert etmek için de üşümemek,
Oysa bir battaniye üçümüze de aynı anda yetiyor,
Koca bir dünyayı nasıl oldu da birbirimize yettiremedik?

“Seni seviyorum oğlum.”
“Sen gittin ya anne, dünya da aynı hızla gitti, tutunamadım.”