Uçurumda bir adam

Bir adam gördüm
Gün batarken bugün
Tırmanan toprak patikanın sonunda
Uçurumun kenarında
Darmadağan uçuşuyordu saçları
Uzun paltosunu kanatlandırıyordu rüzgar
Elleri cebinde kenti seyrediyordu
Umrunda değildi taşıtların sesleri
İnsanların koşuşturması değildi seyrettiği
Güneşe değiyordu başı gördüğüm kadarıyla
Hafiften beyaz saçlarıyla,
İplik iplik dökülen göz yaşlarıyla
Önündeki kuru dikenleri suluyordu sanki

Izdıraplara meydan okur gibiydi
Ağır ağır sallanırken,
Direniyordu düşmemek için
Zaman zaman fırtınalaşan rüzgara aldırmıyordu
Aldırmıyordu gözlerini kapatan uzun saçlarına
Kimdi? Kimin nesiydi?
Belki ihanet, belki gönül yarası,
Yada gurbet özlemiydi onu buralara kadar iten

Gözleri rengarenk duman çıkaran,
Uzak fabrikalara bakıyordu
Koyu,mat dağlarla birleşen fabrikalar
Anlıyordum başka dünyalar düşünüyordu yalnızlığıyla

Birşeylerden kaçmak,
Birşeyleri unutmak istiyordu
Suskun suskun geçerken üstünden karartılı bulutlar
Duyuyordum yüreğinde çığlıklar kopuyordu

Sonra ufuktaki incecik yola çevirdi başını
Yolun kenarında boncuk gibi ışıklar
Omuzları yükseldi birden
Tuttu nefesini
Çıkardı cebinden ellerini
Üfledi avuçlarını
Ürpertilerden kaçıp koşmaya irkildi bir an
Ayağının altında görünce uçurumdaki şehri
Oturup yavaşca olduğu yere
Çaresizliğini garipseyip
Dizlerine dayadı dirseklerini
Birleştirip ellerini başında
Usulca eğilip saatlerce ağladı