Uçuruma Yaslanan Kar Ağaçları

cesedimde cinnet geçirir dar ağaçları
uçuruma yaslanan kar ağaçları
bir kızın okşanmaz mı saçları
ve kışların stabil tamahları
yazı batırır telaşın taşları

kavgam sağ selamet uğrat beni yoluna
yaralandığım yeter kazanmak uğruna
zatürreyim ıslaklık ormanında
boyun eğdim kırlangıç baltasına
takılmam bundan böyle
kalbimin oltasına

gündüz acıdan başka bir yere giderdi
ilk ışığım hep karanlıktan geçerdi
anlardım ben bir şeyler biterdi
muskalar biterek göğsümde
göğü kaza ederdi

ve içime üç kez tekrar eden papağan
gölgesinden ürken garip saksağan
gölgeler yuva yapardı
kafamın damlarında durmadan
çocukluğum şimdi
kendi peşinde ve darmaduman
sana sığınırım
kalbimin içine çöken duadan
paçalarım bundan böyle
çamurlara armağan

başımın ağrıyan sirenleri
kaçırdı yoluma çıkan tüm trenleri
indirdim bahçelerime belkileri
uğurladım yıldızlara gidenleri
ray diye boynuma geçirdim ilmekleri
dalgalarla taşırdım tehlikeli yelkenleri

ilhamsız bir şair olsaydım
kalbe geçen acımasız gurbetleri
dişlerimle yolsaydım
nerede rastlardım kendime
caddeler boyu ağlasaydım
bir küfür olsaydım isyankar
bölücü kavgalara bağışlansaydım

ve bana keder bağışlandı
zemberek bir cıvanın koyu mavi tonunda
kalbimin kederine alkışlandı
sessizlikten korkar diye kalbim
yıllarca -şak şaklarla- marazlandı
belki de yaşamak yazmak kadar
kazadan koruduğum aklımı
tartaklamazdı
o zaman yakın tarih
kadere inanmazdı

gençliğime yaslandı dünyanın sigarası
etti beni bela diye
kendine bir kül tablası
parmaklarımda gezinen o kırgınlık atlası
akı seçtim köklerinde kaldı karası
şehrin soluk nabzını yaptım ekmek arası
kendimi saymazsam herhalde
daha önce hiç
cinayet işlememişti baltası

köksüz bir kök hücrenin adına
bağışladım kendimi
bir avuç ağıt toprağına
takıldı sözsüz cahillerim
kalemlerin radarına
dilekçeler gönderdim kuş sürüleriyle
şikayetin atası oldum
yedi kat kalbimin meramına