Uçurum Kenarı Şiiri - Kübra Altay

Bir salıncak kurarsın gönlünde...
Hayatına girene, hayatın olana adarsın o salıncağı.
Umudunu, sevincini, gözyaşını yüklersin ona;
Kalbin, onunla birlikte atsın, onda taşsın istersin.

Dayanıklı bir ağaçtan yapılmadır salıncağın,
En önemlisi; aşka dayalıdır.
Sen ne kadar hızlı sallansan da;
Rüzgar ne kadar sert esse de;
Yıllar onu yıpratsa bile,
O hiçbir sekilde yılmaz, seni ilk günkü gibi taşır yine.

Gönül salıncağın sallandıkça mutlusundur;
Onunla tamamlanır adeta her şey.
Uçurumun kenarında sallanırken onun üzerinde,
Her yeni yol, bir başka güç yükler yüreğine.
Çıkmazlara da girsen,
Sen, onsuz devam etmeyi de düşünsen;
O her daim aynı yerde,
Son fırtınadan da sağ salim çıkmış,

Yine, ondan vazgeçen seni bekler.
Yüksekten korksan da sen,
O uçuruma yaklaşmaya da çekinsen,
Hatta sen, ağaçtan bile korkuyor olsan artık,
Evet, sen, nefes alıp verdiğini düşünen sen;
O salıncağa yaklaşmadıkça,
Elini ayağını ağaçtan uzaklaştırdıkça,
Uçuruma yaklaşmadıkça,
Hayatından uzaklaştıkça
Yok olacaksın, her gün bir gıdım daha...

Ne zaman ki salıncağna güveneceksin yeniden,
Yine bakacaksın o uçurumdan aşağı,
Ve yine seveceksin korkmadan,
Ne zaman ki yine ateşe atacaksın kendini,
İşte o zaman tadacaksın yeniden,
Gerçekten var olmanın, onunla bir bütün olmanın zevkini.
Uçurumun kenarında olsan da bulacaksın bir hak eden, sevgini.
Kübra ALTAY