Uçurum Kenarı Şiiri - Cemal Şener

Uçurumun kenarındayım,
taşlar suskun
Hava rüzgârlı buz gibi ağır
Kulak memelerim donuyor

Aşağıda karanlık var
yukarılar ise
çok ışık sayılmaz.
Ayağımın altında dünya donuyor

Sanki
Yıllar omuzumda
Bir yük gibi.
Ne düşmek kolay
Ne de geri dönmek.

Tam vazgeçtiğim yerde
bir ses dokunuyor içime;
adı unuttum
ama ben biliyorum onu
Şimdi dolanır dilime

Hızır gibi
Bir el uzanıyor kalbime
Zaman tünelinden gelmiş gibi
nasihat veriyor bana
Sadece
“Dur” diyordu

Bazen insan
kendine çok yaklaşır
ve sanır ki her şeyin
Sonu geldi
Oysa her uçurum kenarı
Son değildir

Kim bilir belki 'de
Bir çıkış yolu vardır

gözlerimin önünden
Hızır geçiyordu içimden,
bir damla su,
bir nefes,
bir hatırlayış gibi.

Uçurum hâlâ orada
ama ben artık
aynı yerde değilim
Çünkü
Sessiz sedasız çekip gittim