Uçurum Şiiri - Onur Göknil

Bazı sabahlar tam açılmıyor pencere,
pervazında eski bir şiirin lekesi var,
içeri senin olmadığın kadar loş bir ışık sızıyor
ve ben hiçbir şeye tam uyanamıyorum.

Çay bardağında eksilen bir yudum gibiyim
ve ağzımda hep yarım kalmış cümlelerin
acı tortusu…
bir sözcük bile fazla artık senden kalanlara.

Seni hatırlamakla unutmak arasında
ince, sessiz bir tel gerili bu şehirde,
her adımımda biraz daha kopuyor.
Düşmekle kalmak arasında,
yalpalayan bir geçmişim var.
Seninle bir zamanlar içine sığdığımız şeyler,
şimdi bana dar, sana uzak.

Biliyorum, bir yerlerde
aynı gökyüzünü başka biriyle bölüşüyorsun.
Ve bu, beni bölüyor.
Sokak lambası kadar kimsesiz bir bakışım var artık.

Bir çift kahverengi uçurum gözlerin vardı…
ne zaman baksam,
bir önceki ben düşüyordu o derinliğe,
geri dönemeyeceğimi bilerek
ama yine de gidiyordum içine,
çünkü bazı karanlıklar,
insana kendini iyi anlatır.

Sonra sustun.
Bir tren raylarının arasına sıkışmış
çocuk çığlığı gibi sustun.
Yani öylece değil,
bile bile yarım kalarak,
devamı asla yazılmayacak bir cümlenin
en kırılgan yerinde biterek.

Artık seni değil,
sende kendimi özlüyorum en çok.
Nasıl güldüğümü,
nasıl sustuğumu,
hangi kelimeyi sana sakladığımı
hatırlamıyorum bile.

Sana dair her şeyi unutur gibi yaptım
ama unuttuğum şeyin ne olduğunu hatırladıkça
daha çok ezberliyorum seni.
Bir gülüş mesafesinde durmuşsun hâlâ,
ama ben oraya varamıyorum.

Çünkü bazı yollar,
bir kere yanlış yüründü mü
doğrusu hep eksik kalıyor.

Seninle ilgili cümleler kurmaktan yorgunum artık.
Ve en çok da,
hiçbir zaman söyleyemediklerimin
senin tarafından asla duyulamayacak olması
yoruyor beni.

Her şey senin gitmenin etrafında dönüyor.
Saatler, aynalar,
saksıdaki çiçeğin bile yaprağı bana küs.
İçimde o gözler:
bir çift kahverengi uçurum.
Hâlâ düşüyorum.
Hâlâ sensizliğe çarpıyorum.

Ama sorun değil.
Bazı düşler,
gerçekleşmese de
insanı yaşatır.