Uçurum Şiiri - Begüm Kıtay

bir uçuruma yüklü yaralar var,

bir fısıltıya muhtaç kör kargalar.

buna alışırsam, aldanırım.

alınır bana dünyam.

mîzânından kırılır sesim,

sonsuz bir nihayettir içim.

ben insan!

yalnız kendinin celladı

sökülmüş ellerle göğe tutunan,

hayatı gözünün buğusuna sığdıran.

ben belki de bir ölü!

boğulan, bir infilak dalgasında

aksine yüzen, yanaştığı her ne varsa.

kurak bir vedaymış ölüm

dağıtır nefsi kimsesiz kuytusuna.

kurutur kanı damarlarda ilk defa

eller bu kez hiç çırpınmadan gömülür

bir gün yeniden unutulur mezarlar

bir yabancıya dönüşür en tanıdıklar.

ben, hep gün batmadan ölürüm!

kibrin yönettiği ben merkezlerinde

avucuna konan çiçeği görmeyenlerle.

ben, ciğerlerimde insan solurum!

çünkü yaşamak, dünyaya özgü bir nefes alış

ve dünyasız da mümkündür her aldanış.