Uçurum Şiiri - Burak Fatih Aydın

Hiç bir şey yazasım yok, hiç bir şey söyleyesim
Ellerim buz tuttu çölün ortasında
Bir acıya daha uyanıp aynaya baktığımda
Dağılmış olan hiç saçlarım değildi hep kalbim
Kan çanağı gözlerimden matemimi içtim
Ciğerlerime dolsun diye içime çekmek için
Durgun parmaklarımınarasında ateşe verdiğim
Sigara değildi, solup gitmiş ümitlerim
Dalıp gittim duvarda duran çatlağın en dibine
Baktım aklımın ve kalbimin her köşesine
Yüzeye çıkmak için iyi bir neden göremedim
Dalgınlıkla kolum çarptı bir şeye izledim öylece
Düşüp de kırılan eşya değildi, hayallerim
Doğruldum sonrai her yıkıldığımda doğruldum
Yürürken hayal kırıklıkları battı çıplak ayaklarıma
Canımı en çok yakan bu oldu sanırım
Arkamda kan damlaları bırakarak gittim
Dönmek istediğimde yolumu bulayım diye
Çünkü bu dehlizde en çok kendimi kaybettim
Etrafa savrulmuş kıyafetleri toplamalıydım belki
Belki o zaman bir şeyler düzene girerdi
Hatırlayınca onların altına gizlediğim hüzünleri
Hatırladı her şeyi bendeki bu unutmamak laneti
Bedenim devrilmek istedi, ilk adımda sendeledi
Düşsem de kalkacağımı neden hesap etmedi ki
Neyse dedim içimden uçuruma doğru ilerledim
Elimi bir tutan olsa iyiyidi dedim
Tutunacak bir el olsa belki
Bir çift kol olsaydı keşke dedim
İnsan kendi kendine sarılamıyor ne de olsa
Eriştim uçurumun kenarına kimse yoktu yanımda
El ele yaşamak biriyle dipsizliğin kıyısında
Var olmaya en çok yakışan hayattı oysa
Bu sefer atlamadım uçurumun tatlı kollarına
Geldiğim yol çok daha derin olsa da
Gerisin geri yürüdüm, demedim hiç elveda
Takip ettim izleri, yaşadım yeniden tüm kederleri
Vardığımda en başa üzerlerine takrar basınca
Kırıklıklar büsbütün saplandı ayaklarıma
İçinden çıkamadığım o soru geldi aklıma
Ne yapacağım ben, bu koca çölün ortasında tek başıma