Uçurum Şiiri - Osman Bahadir Odabas

Dik bir uçurumun kenarında bekliyorum
Korkuyorum, esen rüzgar soğuk üşüyorum
Güneş batıyor ufukta ortalığı bir sis bürüyor
Üşüyorum, rüzgar bağrıma bağrıma esiyor

Gökyüzü simsiyah alaca karanlıkla kaplandı
Yer yüzü akıl almaz bir ürperişle bekliyor
Titrek bir ışık yansıyor çok uzaklarda
Acaba orada mı bekliyor ölüm

Fırtına başlıyor yağmur , yıldırımlar
Direniyorum ama kenarındayım uçurumun
Ama uzağında değil , seni bekliyorum
Ya sen , sen nerdesin ?

Uçurumun dibinde sisin içinde bir ışık
Ya Rab bu nasıl bir ışık gözümü açamıyorum
Kulağımda bir ses beni çağırıyor
Aç kapılarını ey hak sana geliyorum

Tam düşecekken uçuruma
Nasıl bir çekişti ki o beni fâni hayata
Gözümü açamıyorum her yer karanlık
Ey ışıklar içerisinde ki yaratık , sen de kimsin ?

Sıkmasana kolumu ışıklar içindeki yaratık
Seni bulmuşken bir daha kaybedermiyim
Bu arada sen kimsin ? Azrail mi
Azrail bu kadar güzel olabilir mi

Melekler yer yüzüne mi indi ?
Yada ben cennete
Cennet burası olamaz , karanlık
Ey Rab , ey Hak ben nerdeyim ?