Uçurum Şiiri - Merve Kutulman

Sımsıkı sarıldım yalnızlığın asil tutkusuna
Anne özlemi gibi gelir mutluluk şimdi bana
Rahat bırakmaz kahr-ı yaram, durmadan yanımda
Öfke solur ciğerlerim kimse değil umrunda

Cehennem azabında yansa fani bedenim
Hissetmez acısını yıkıldı ümitlerim
Pişman olup dönsen geri şimdi kim bilir nerdeyim
Ben seni hayallerimin pembeliğinde sevdim

Mezar kiraladı bugün uçurumun kenarından
Koydu dertlerini kalbimi aldırmadan
Almıştı canını soğuk rüzgarlarda yaradan
Kastıkça kendini acıdı gönl-ü yaram

Son kez baksa tutuşan halime
Anlardı derdimi, gitmek bahane
Yaşamsal gerçekleri vursa da acizliğime
Nefret zordu benim için sensizliğe