Uçurum Şiiri - Mehmet Emin Sönmez

Yüreğin gün ışığı gibi duruyordu önümde
Tenin Akdeniz yazından kalma bir yakıcılıkta
Dokunsan tutuşur bedenime bedenin
Ve sesinde eski baharların hüznü
Eski annelerin dizlerindeki ninniler gibi

Hani iri gözlerini açsan şenlik
Kapatsan yalnızlık kokuyor
Bir yaz akşamı görmüştüm
İri gözlerinde gördüm uzaklığını ve dalgınlığını
İşte, yalnızlık en güzel sende duruyor
İşte, o kadar belirgin ki yoklukta çırpınışın

Boynunda gördüm, kusursuzluğu ve umudu
Ruhsuz bedeninle bir ben arıyorsun yalnızlar kentinde
Odalara kapanamazsın
Karanlığa hapsetme bu ince zevkimi
Evet, her şeyi gördüm, boynunda gördüm
Sevişmeye dair ne varsa

Saçlarında ördüm her şeyi
Umudu ve geleceği ve sana ait ne varsa
Düştüm, ağladım yalnızlığına
İstanbul’a inat ağladım
Tutuşmuştun, tutuşmuştum, saçların yanıyordu kederden
Yalnızdım, yalnızdın, susuyordum
Çıkmasaydın o kuyudan, kimsesiz ölecektim