Uçurum Şiiri - Figen Yılmaz

Örümcek tüller uçurum kenarlarında tutunur.
Oralardadır hep tatlı meyveler.
Yıldızlardan mesafesiz zamanlar içine
Uzanır elim,
O meyveler için.
Ve hep davetkar, dipsiz uçurumlar
Yüzüme bakarlar, meyvelerini göstererek,
Rengarenk, hevenk hevenk.
Ürpertir ürkek yürekleri uçurum;
Anne sesleriyle söylenmiş
Efsanelerle dolarlar.
Yine de,
Ölü gözler soğuk boşluğu yoklar.
Düşünce, meyvenin peşinden,
Nasıl çıkılır,
Derinliği ruhlarda yankılanan uçurumlardan?

Günahın yakan cazibesi içinde
Isınır ölümün soğukluğu,
Yumuşar, erir...
Sonsuzluk meleği,
Gökkuşağı misali, ufukta gerinir.
Bundandır... severim ölümle yüzleşmeyi...
Ama ben,
O, mesafesiz zamanlar içinde derinleşen
Uçurum üzerinden,
Kucağımda meyveler,
Aşkın billur kanatlarıyla geçmekteyim...