Uçurum Şiiri - Mehmet Sakarya 2

Mutsuzluğun resmini çizen var mı ya da mutluluğun?
Bir meziyet sanarız sanki aşkı, sevdayı,
İçimizden gelen sesle kanatlanıp uçacağımızı sanarız,
Rüyalarımız o kadar doludur ki uyanmaya vakit bulamayız…

Hayaller ve düşler götürür bizi cennetin irem bağlarına,
Şarkılar ve şiirler hep kendiliğinden mi yazılıyor sebepsiz?
Kemanın ince teli ve sazın mızrabı,
Küllenmiş aşkların hikâyesini nakış gibi işlemez mi yüreğimize?

Mor akşamlardaki yağan sicim gibi yağmur,
Umurunda mı sanki benliğimin?
Yüreğime kâbus gibi çöken karanlık geceler,
Yol verir mi meçhulü olmayan şafaklara?

Bir nağmenin giriftarından esen rotasız rüzgâr,
Bırakır gider uçurumun kenarına,
Ardına bile bakmaz hesap sormaya…

Zor sevdalar, aşklar, dillere destan olur,
Emsaldir ardından gelenlere,
Ağlama gönlüm çocuklar gibi,
Hiç gülmediğini düşün geriye baktığında,
Aşk sefili olma sakın! Dilenme şefkat,
Bir yudum sevgiyi sadaka sanır gönlüne bıraktığında…

Artık bu uçurum bana yabancı değil,
Hep gelirim, dertlerimi anlatırım bana dost olmasa da,
Gözlerimi ufka çevirip bakarım,
Ümitle beklenen sevgili geri bakmasa da…

Hayallerimle,
Ağlayan yüreğimle gidiyorum buralardan sen istemesen de,
Vedanın böylesi çok zor biliyorum,
Nafile, ne etsem de gün gün tükeniyorum,
Ağaçlar gibi ayakta ölmesem de…