Uçurum Şiiri - Bahadır Atay

Dünya bir uçurum, dibi dipsiz bir kuyu.
Ruhlar sarmış uçurumun dört yanını,
Ruhlar kaybolmuş, ruhlar ışıl ışıl
Ruhlar yukarıda, ruhlar aşağıda
Ama bedenler yürüyor hep aynı yollarda.

O kadar derin ki uçurum,
Kimse görmüyor belki aşağıdakileri,
Yada yukarıda yürüyenleri...
Yada görmek istemiyor gözler,
Görmek istemediği için acıyı, hüznü ve kederi...
Yada erişemeyeceklerini...

Kimisi sıkı sıkı sarılmış hayata,
Düşmek istemiyor uçurumun yamacından,
Ama zaman... Zaman çekiyor onu
Ya aniden bir rüzgar esiyor,
Ya elleri kayıyor uçurumdan.
En sonunda,
Kendini bir kapının önünde buluyor...

Kimisi ruhundan kaçıyor,
Korkuyor kendi düşüncelerinden,
Bıraksada o düşünmeyi, düşleri bırakmıyor...
Uçurum sarmış dört yanını,
Karanlık bir ormanda yürüyor,
Uçmak istiyor kaçmak için uçurumdan
Ama kanatları yok,
Koşmak istiyor tüm gücüyle,
Ama takati yok,
Ve en sonunda çıkış kapısını buluyor,
Kapıda ölüm yazıyor.

Dünya bir uçurum,
Dibi dipsiz bir kuyu,
Ruhlar girer hep, farklı kapılardan,
Ama terkederken uçurumu,
Hepsi aynı kapıdan çıkarlar...