Uçurtmaya Şiiri - Kadriye Özbek 2

Soğuktu...
Çocukluğum ve ben üşüyorduk.
Dizlerim kanamıyor artık,
Acıyacaksa kalbim acıyor.

Çocukluğum,
Çocukluğum siliniyor gözlerimden büyüdükçe...
Büyüdükçe yalanlar da büyüyor,
Çocuklar da büyüyor.

Bir uçurtmam olsaydı,
Koşabilseydim çayırlarda.
Bir uçurtmam olsaydı,
Hayallerimi, umutlarımı göklere salsaydım onunla
Azad etseydim kırgınlıklarımı.
Bir uçurtmam olsaydı,
Bir çocuk gibi affedebilirdim belki kolayca.

Umarsız, masum bakabilirdim dünyaya.
Hayatın ortasında masum bir çocuk olarak kalabilseydim,
Uçurtmamın ipini hiç kaçırmadan
Koşabilseydim peşinden.
Belki de giderdi tüm kötülükler peşinden,
Belki de hala dizlerim acırdı sadece düşünce.
belki de şimdi...
belkilerim olmayacaktı!...