Uçurtmanın Kuyruğu Şiiri - Burak Büyükdemir

kar topu oynama özlemidir ayaklarını ıslatan,
boşunadır sırılsıklam atletin ter damlalarındaki,
aradığın çocukluktaki koşma sevinci
'ya ararsa' sorusudur uyurken telefonun başucunda olması,
Mutlu kavgaları aramaktır bir odadan diğerine dolaşman.

Ayakabının içi sırıksıklam olmuştur. Vıcık vıcık mutluluk dolmuştur kar topu oynarken. İçine giren soğuk kar taneleri erir gider sırtında. Ellerinin titremesi üşüdüğünden değil bir daha bu anı bulamayacağın korkusundandır. Eve girmek istemezsin ama fazla sürmez bu beyaz hava dışarda. İçerde suyun içinde kestane keserken devam edersin belkide. Boşunadır sabah kalktığında tekrar başlıyalım demen.

Nedenini bilmediğin bir şekilde sen koştuktan sonra sırtına havlunun konulması bugün bir daha nedensiz koşamayacağına işarettir esasında. Top arkasından neden koşuluğunu veya bir uçurtma senin peşinden neden sürüklendiğini bilmez. Sende bilmezsin koşarken terlemenin sebebini, ne kuyruğu tutarken ne de iki taş arasından geçirmeye çalışırken. Damlayan terleri düşünmezsin bile. Ta ki havlunun sert yüzünü arkanda hissedene kadar.

İçin içini yer. Bir odadan diğerine geçersin sebepsizce. Yapmak isteyipte yaptığında pişman olacağın, yüreğinin daha da ağırlaşacağı, zamanın bile zor iyileştireceklerini yaparsın sana öğretilen kurallara bağlı kalmadan. Ne kusmadan sonraki kötü duygu, ne ateşlendiğinde gördüğün karabasanlar, ne de diş ağrısı bu. Öyle bir acıdır ki. Bir duvardan diğerine vurur içini. Hiç bir şey fayda etmez. Yakın bir dost, koşarken sırtına hiç bir zaman konmuyacağını bildiğin havlu, ertesi sabah aynı kardan adamı bulmak, bir daha aynı ıslak ayakkabıyı giyebilmek, kestane kokusu hatta uçurtmanın kuyruğu bile.