Uçurtmam Şiiri - İsmet Arslan

Göklerde var mı duman
Ne korkan var, ne uman
Aklım bir uçurtmada
Onun adıdır zaman

Uçurtmam ucu bende
Ruhu benim gövdemde
Hep beraber uçarız
Yel gönlümce esende

Uçurtmam sanki melek
Kanatları mor yelek
Salınmış asumana
Dünyaya göz ederek

Bak sen dünya işine
Hayretlik gidişine
Baharlarım karıştı
Sular döndü tersine

Rüzgar eser yel olur
Yağmur yağar sel olur
Döner dünya tersine
Sonra dostlar el olur

Şimdi mevsim sonbahar
Gönül ister ilkbahar
Döner mi hiç tersine
Zaman su gibi akar

Uçurtmam uça dursun
Ayım güneşim olsun
Dünyam aydınlanırken
Tanrım beni korusun

Sanki zaman tüneli
Onun mübarek eli
Kucaklıyor dünyayı
Esen Yunus’un yeli

Yunuslar Mevlanalar
Uçurtmamdan yanalar
Daha nice Yunus’lar
Doğuracak analar

Dünyamızda insanlar
İnsanlıktan ne anlar
Yıllarca savaştılar
Aktı boşuna kanlar

İnsanları böldüler
Çok fidan öldürdüler
Uçurtmam sesleniyor
Boşuna gömüldüler

Ne ders çıktı ne deney
Hey! Bana bak hey!
Ben uçarken göklerde
Nedir bu Kuzey-Güney!

UÇURTMAM (II)

Uçurtmam uça durdu
Ayım güneşim oldu
Dünyam aydınlanırken
Tanrım beni korudu

Aylar önceydi sanki
Gördüğüm rüyadaki
Gerçek oldu bir rüya
İlham Yunus’dan belki

Yunuslar Mevlanalar
Uçurtmamdan yanalar
Ruhlar dua ederse
Ne doğurmaz analar

Şimdi mevsim sonbahar
Sular aşağı akar
Kışım yaklaşıyorken
Gönlümde bir gül açar

Uçurtmam gölge gölge
Uçuyor bölge bölge
Ruhu benim gövdemde
Kuruldu büyük denge