Uçurtma Zamanı Şiiri - Didem Esen

Uçurtma rüzgarı gibi
Kısa süreli
Oldukça güçlü,
Dağıtırken düşüncelerimi
Söneceğini zannettiğim
Kuytularda yüreğimin
Alevini körükledi

Havalanırken

Bilmediğim hayallerim varmış,
Öğreniyordum
Öyle yabancıymışım ki yüreğimin sesine
Anlayamamıştım,
Anlamayı istememiştim
Belki de korkuyordum

Geriye bakarken

Kısacık bir uçurtma zamanı
Sevinçliydim çocuk gibi
Gülümsemeyi öğreniyordum
Korkularımın içinden
Geçmiş acılaşmıştı birden
Algılamalarım mı değişti,
Anlamlandırmalarım mı,

Yanarken

Daha önce yaşamamıştım
Sanki yolun başında
Küçücük hissettirecek kadar büyük
Mutluluktu uçurtma zamanı
Uzun sessizliğim mi
Kısa uçuşum mu
İpimi gerdi

Uçarken

Şimdi rüzgar durdu,
Ağaçlara takıldı uçurtmam
Varlığını yokluğuyla ölçerken
Yüreğimde
Binlerce güvercin havalandı
Rüzgarından geriye
Bir kayıp duygusu kaldı

Düşerken

Artık yeni algılamalarım, yeni anlamlarımla
Bakarken geçmişe
Korkunç biçimler,
Biçimsiz sessizlikler peşimde
Yüreğim yaralanmış,
Kırılmış,parçalanmış bir uçurtma
Uçurtma rüzgarı yok ama
Yeni bir ben var yaşamımda

Yaşarken

Yaralarım görünmez yerlerimde
Uçurtma rüzgarı kaldı düşlerimde
Uçurtma hüznü gözlerimde
Ateşi söndü yüreğimde
Uçurtmam karanlıklar içinde
Ağlarken karanlığım
'Siyah hep çocuk kaldı ' yüreğimde. (*)

(*) ADONİS