Uçurtma Tarlaları Şiiri - Kemter Abdal

Asfalt çiçek açmış, gri ve yorgun,
Her kaldırım çatlağı, bir açlık kurdu.
Babamın gölgesi cebimde bir avuç kuşku,
Annemin gözyaşları, paslı bir kaşıkta çorba.

Gökyüzü, yama tutmaz bir eski battaniye,
Yıldızlar sönük lambalar, kimse açamaz.
Apartman boşluklarından kedi miyavlaması değil,
Ekmek kokusu sızar, rüya gibi ulaşılmaz.

Çocuklar oynar çamurdan kalelerle,
Kumdan değil, kırık camdan denizleri var.
Uçurtmaları yok ki, göğe salalar,
Çünkü rüzgar bile borçlu, esmeye utanır.

Ellerimizde soğuk demir parçaları,
Oyuncak değil, birer umut fısıltısı.
Kuşlar, ekmek kırıntılarıyla beslenmez burada,
Onlar da bizim gibi, sessizce ağlar.

Gece çöker, ağır bir demir kapı,
Uyku, yamalı bohçada bir bayat simit.
Rüyalarımızda renkli balonlar uçar,
Sabah olunca patlar, sessiz bir haykırışla.

Çöp tenekeleri, hazine sandığı gibidir,
Her kabukta bir masal, her yırtıkta bir umut.
Kent, dev bir oyuncak kutusu, ama içi boş,
Biz küçük parmaklarla boşluğu karıştırırız.

Ay dede, pencerelerimizden bakar mı hiç?
Yoksa o da mı yorgun, kirlenmiş ve suskun?
Bizim masalımız hiç bitmez, hiç gülmez,
Kent yoksulluğu, gölgemizden uzun.