Uçurtma Kıyısı Şiiri - Palo Keko

salıncaklar kurdum
iki kaşımın gökleri arasına
uçurtmalar birer birer dökülüyor
çocukluğumun karşı kıyısına.
ağır bir darbedir bu anne
bir tek güneş kalmadı
başımı dizlerine koyacağım.
gözyaşlarımı silkeliyorum
kapı aralığından
gözlerim uzayıp gidiyor.
göğün halatları kopuyor
cüzamlıkta kalıyorum,
gece yarılarının sınırında
nöbet değişimi yapıyor uykum
gece lambalarıyla.
kolonsuz güneşler yükseltilmiş
kadavramın yıldız söküklerinde,
urania gülümsemeni ilikledim içimde,
ağaçlara makyaj yapsınlar
suni gübrelerle yüreklerini büyütsünler,
bedenimden içeri girecek mumu ışığı yok,
kör çukurlar kazılmış kalem ucuna
boş yer yok içimde urania
kalbimi boşaltacağım iklim kalmadı
çalı çırpı hasretinde gönlüm kaldı.
çamur vagonlarının kat sayıları
yüzüme eklenmiş,
toprak kuruşları sayıyorlar
nadasa bırakılmış uçurtmalara.
van gogh un ayçiçekleri yüzük takar
güneşin damarından üşüyerek sarıyı.
çifte atar rüzgar,
camları kırılır deniz mavilerinin
kahkaha atmak bize kaldı
gözyaşı istasyonlarında
acının kümesine kayıtlıyken
nasıl boy verir portakal ağaçları yüzümde
urania _palo