Uçurtma gölgeleri

Çocuktum...
Gazete kağıdından yaptığım,
uçurtmaları uçururken,
rüzgarlı havalarda,
çok mutluydum.

Tozlu yollarda,
hep rüzgarlara karşı,
Yüzümdeki tozlarla.
Hiç durmadan koşardım.
Çünkü küçük avuçlarımdaydı,
benim de hürriyetim.
Uçurtmamın gölgesine,
sevinerek bakardım.
Ama bazen takılınca uçurtmam tellere,
işte o zaman ben de,
büyük insanlar gibi,
çok üzülür,öfkeyle ağlardım.

Şimdi anlıyorum ki,
Meğer uçurduğum,masum hayallermiş.
Öfkeyle üflediğim serin rüzgarlarımda.
Yükseldikçe bulutlarımda gizlenmiş.
Şimdi anlıyorum ki,
O zamanlar derdim ne kadar da büyükmüş.
Ama,uçurtma iplerinin izlerini,
hala avuçlarımda saklıyorum.