Uçurtma Şiiri - Kenan Türkoğlu

Ağırlığın kadar özlemini çektim de bir nefeste içime.Yetmedi gecenin simsiyah hasretine..gözlerime dolanan karanlık siluetin..Ne varsa yokluğunu hatırlatan sığar sandım gölgene..Halbuki bir yansımadan ibaret tüm inandığım gerçeklerim..yokluğun kadar gerçeksin.Ne zaman hayal etmeye kalksam hic bir kareye düzgün yerleşmez gözlerin.
kimbilir belki icime sığmayan gözlerini karelere sığdırmak ahmakça.halbuki gökyüzü tadında bakmanı isterdim bana.çocuklugumun sonsuz hayallerini hatırlatırca..sonsuzluğa uzanan uçurtmamın ipini salsamda elimde olduğunu bilir gibi bilmek isterdim gözlerinin bana ait oldugunu..oysa amansız rüzgarlarda savrulan uçurtmam gibi sende kayıp gittin elimin altından..bil ki ne gökyüzüne kızdım ne sana..o alabildiğince maviydi,sen alabildiğince özgür ve hırcın.. Rüzgarlara saldın sevdamızı..ben alabildiğince suskun..
ütopyamın önsözüne adının harflerini koydum..her hayalimin ucuna umutlarımı takarak..ve seni benden çalan,ve o gözlerini maviye çalan gökkubbe altında..her bir yıldıza yoklugunda dökülen gözyası isimlerini vererek..sana bir dünya yarattım..en cok ağladığım gecede kutup yıldızı..ama kuzeyi değil hasretini işliyor nakış nakış yüreğime..
Şimdi gecenin en karanlık anında,yani sabaha en yakın,yani sensiz bir günün yamacında..hayal etmek bir o kadar zor..gözlerinse her daim aklımda..