Uçurtma Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Kazıdığım karanlığı kazanmaya çalışıyorum.
Biliyorum karanlık benim olsa da geri gelmeyecek tırnaklarım.
Biliyorum, ben karanlığın kendisi olsam da iyileşmeyecek
yaralarım.
Tanıdığım bütün karanlıklarda aklıma sen geliyorsun.
Gözlerini kapat... Tanıdığımız tüm karanlıkları hatırla.
Bir gün Aslabla bir kediden bahsetmişti.
Sonra sen gözlerini kapatmıştın ve ben hayal etmiştim.
Sen düşmüştün ve benim dizlerim acımıştı.
Sen gülmüştün ve nefesim daralmıştı.
Benim yine nefesim daralıyor.
Haziranın sonundayız.
Gözlerim kapalı ve sen benim yerime hayal ediyorsun.
Anlatsana biraz,
Hayallerimi merak ediyorum.
Bir gece vazgeçtim,
Tırnaklarımdan vazgeçtim ve karanlığı kazıdım.
Bir sabah kanlar içinde uyandım.
Gecesinde bayılmıştım.
Baksana tanıdığım son karanlığa, senin için kazıdım.
Adımı unuttum, hayallerimi unuttum, aydın gündüzlerimi
unuttum.
Kitaplarımın kaçını okuduğumu hatırlamıyorum.
En sevdiğim yazar hangisiydi, imzam nasıldı benim,
“yeter” diye başlayan cümlelerim nasıl biterdi mesela?
Ne bıktırmıştı beni yokluğundan başka?
Sahi seni bilmeden önce nasıl gülerdim hatırlamazdım hiç.
Yokluğunu bilmeden önce niçin ağlardım hatırlıyor musun?
Öyle bir karanlıkla tanıştım ki,
Öyle bir karanlıkla adaşsın ki,
Kendimi tanımak istiyorum.
Kendimi anlatmak istiyorum orta bire giden bir oğlan çocuğuna.
Votka içme diyeceğim ona.
Bak delikanlı, kime neye ağladınsa yaz bir kenara,
Ezberlemeye çalışma huzuru, anla.
Unutma uçurtmanı çalanları, Fulya’yı, Mustafa’yı...
Gökyüzüne göz dikenler verdiler sana uçurtmayı,
Birileri gökyüzünde asılı kalan kuşlardan bahsederken,
Gökyüzünden uçurtmanı çaldılar diyeceğim...
Sahi ben kimden öğrendim uçurtma uçurmayı?
Işıldan başka kim öğretti bana makasın yerini?
Kime imrendim de büyüdüm ben?
Gözümü kim açtırdı bana, sen hayal ederken?
Nerede kaybettim seni?
Tam olarak nerede vazgeçtim senden?
Allah’ı bilenler bunu da bilirler,
Yaradan vazgeçer mi salihinden?
Allah’ı bilen biri söylesin,
Bir gün sırtım biter de,
Sıra başıma gelir mi sahiden?