Uçurtma Şiiri - Barış Sarıoğlu

Rengarenk uçurtmalar uçuyordu gökyüzünde.Kimi kuyruklu,kimi sade,kimi üçgen,kimi kare,kimiside değişik şekillerde.Rüzgarla dans ediyorlardı engin mavilikte.Onlar neşeyle oynaşırken biribirleriyie,minicik gözleriyşe,sevinçle,onları izliyordu, dört yaşındaki ayşe.Tutup babasının elinden,zıplayarak,kocaman açılmış mavi gözleriyle,gözlerinin içine bakarak dedi,sevinçle-Baba bende uçurtma istiyorum ne olur banada al bir tane,diye.Babası yutkundu önce,sonrada elini attı cebine.Karıştırdı boş ceplerini,sonrada sağ cebinden çıkardı yırtık kahverengi cüzdanını.Açıp içine baktı,tamtakırdı.Karısısnın,kızının ve kendidsinin resminden başka bir şey yoktu içinde.Dizlerini üzerine çöküp,gülen yüzüyle,kızının kıvırcık saçlarını okşadı sevgiyle,dedi babası ayşeye-Sana,sonra uçurtma alırım ayşe,hem de en güzelinden-en büyüğünden,diye zoraki bi tebessümle.Babasının bu sözlerini işittiğinde ayşe,başı önde,üzüntüden kısılmış yaşlı gözleriyle,alt dudağı önde,dedi biricik babacığına kısık sesiyle-Tamam babacığım,diye,hüzünle.Babası ise tutup,minik ellerinden -Benim güzel,akıllı kızım dedi gülen yüzüyle,tek kızı minik ayşeye.Babalı,kızlı giderken evlerine,başını çevirip defalarca ardına bakıyordu minik ayşe,gökyüzünde mutlulukla dans eden rengarenk uçurtmalara,masmavi boncuk gözleriyle.