Uçurtma Şiiri - Muhammed Okay

Senli rüzgârlarla havalanan
Bir uçurtma oldum
Gün ortasında.
Bulutlara karıştım,
Rüzgârlarla yarıştım,
Kuzey yıldızına kanat değdirdim,
Gece yarısı hilâle takılıp durdum.
Geçtim tarihin her devrinden
Aşkın ilk çağından başladım
Varıp durdum en güzel çağına,
Şehirlerden geçtim
Uzak bir köyde durulup
Berrak bir gökyüzünde
Umutluca süzüldüm her vakit.
Üzerime ay tozu
Kanatlarıma yıldız kümeleri yağdı
geceden öbür geceye.
Sessizce sağanaklarına tutuldum
Ve sağanaklarında ağladım.
Ruhumun tüm çıplaklığıyla
Sarıldım senli gökkuşağına
Ve boyandım baştan başa
İçten dışa tüm renklerine.
Fırçayı ilk tutuşun acemiliği
Bir ressamın ustalığı ile
Bütün gökyüzünü ben boyadım
senin her rengine,
Senin her sesine.
Bir çocuğun gökyüzündeki sevinci
Bir mahkumun özgürlüğünün rengi
Bir kuşun rüyası oldum her mevsim
Her sabah,her gece.
Baharın habercisi bir cemre,
Kışın her hâline yaz güneşi oldum
mevsimlerin her geçişinde...
Ne vakit yokluğuna düştüysem
Ne vakit sensizlik bir jilet olup
En keskin hâliyle değdiyse gökyüzüme
Kopmuştur ipim
Ve savrulmuştur her yanım bir boşluğa.
Uçsuz bucaksız bir boşlukta
Bir girdaba takılmıştır
gövdem kendi karanlığında ,
kendi kaybolmuşluğunda.
Elimi kesen ipin acısı
Sensizliğe takılmışlığın sancısıdır
Karartılmış bir gökyüzünden
Gözlerimin,yüzümün ,
Ellerimin payına düşen...
Ve ne vakit gökyüzünden
bir uçurtma geçse gözlerimden
Kanları elime
Sancısı içime
Körlüğü gözlerime bulaşır
Gökyüzümden kopup gitmiş bir uçurtmanın....