Uçup Giderken Zaman Şiiri - Mahmut Tatlı ...

UÇUP GİDERKEN ZAMAN

Bir küçücük kuştu,
Pencereme konarken.
Her sabah şen sesiyle,
Bana şarkı söylerdi.
Gitmesini hiç istemezdim,
Kalmasını isterdim ömrümce.
Ne kadar da güzeldi,
Işıltılı, pırıl pırıldı gözleri,
Sevecen bakışlarla bakardı,
Anlardı sevildiğini.
Sokulmak isterdi koynuma.
Hep güvendeydi yanımda.
Zaman ne çabukta geçti,
Artık yaramaz,
Yerinde duramaz olmuştu.
Anlaşılan,
Yerinde sıkılmıştı.
Gitmesini hiç istemezdim,
Bulur muydu böylesine,
Kendisini seven, koruyan.
Bir korku düştü yüreğime,
Ya uçup giderse diye.
Bir sabah uyandığımda,
Korktuğum olmuştu.
Uçup gitmişti açık pencereden.
Günlerce dönmesini bekledim,
Dönecek bir gün diye,
Pencereyi hep açık bıraktım.
Bir sabah uyandığımda,
Yine o güzel sesiyle,
Açık penceremden,
Şarkı söylüyordu bana.
Sesi biraz hüzünlü gibi.
Sonra uçup gitti.
Kendisine dokunmadan.
Bir daha da dönmedi,
Sanki bana,
Veda etmeye gelmişti.
Şimdi ne kadar aklıma gelse,
Hüzünlenirim.
Kim bilir şimdi nerelerde,
Yaşıyor mu, şarkı söylüyor mu?
Eskisi gibi.

M. Tatlıpınar 1989 İstanbul