Dökün sana gülümsetemediğim yaz günlerini. Bedeninin tortusunda kurut beni. Şurda kaç kızılderili kaldık biz bize? Ucunu açık bırak acıların, ölüm ve yaşam birbirlerine kavuşsun biz ölünce. Seni sevmekten yıldız oldum. Akşamı kuşatıldıkları kalelerde bekleyenlerin saçlarına ak, yaşlarına toz birikmiş, gol atılmış kalelerine. Çok şirinler bi görseniz, takdiri bir puanla kaçırmış ortaokullu çocuklar gibi üzgünler. Yıldızdan kayma, güneşten patlama birer toz bulutudurlar. Onları seyrediyoruz seninle. Şurda kaç buzlu rakı kaldık biz bize? Ah birde sevilince kendini öldürmeye kalkmasan. Yapmasan, elini kedere bulamasan, kelimeler hala canlı ağzında. Bilmezsin ki durmayı, sağa sola sataşır, kemiksiz birilerini ararsın üstünde tepinmek için. Nedir şu serbest nazım halinden çektiğim? Yırt kendini; şurda kaç kişi kaldık ucu açık? En ince şeylerin -gözlerin,duyguların- giremeyeceği yerlere uzanır mı dilin? Beni yok farzet, rahat rahat sev beni. Yıldız kayması diye bilinen şey kimsesizler mezarlığında bir çukurun daha açılmasıysa, kimsesiz, sessiz bırakma beni mezarlığında emi, yoksa fire verir kendim, otopsisiz bırakma beni. (Kargacık burgacık gözler tarihinden sataşmayın lan bize. Sataşmayı aklınıza koymuşsanız, kaldırabileceğiniz akibetlere göre sataşın. Çünkü bizim “BİZDE BİZE BUNU YAPANLARA NE YAPARLAR? ” kitabımız vardır kara kaplı.) Bana sularını aç, sana hiç görmediğin yakamozlar göstereyim. Mutluluğumuzun hükümranlığı sürüyor mutsuzların düşlerinde. Biz büyüdükçe aşkımız sivrildi. Dokunduğun yerden değiyorum sana. Gel benimle. Evlenelim. Düşelim ucu açık bırakılmış ayrılıklardan.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta